Yar saçların lüle lüle,hadi sana güle güle

Bir çoğumuzun başından geçmiştir tipik sevda sendromları,zaman zaman isyan boyutuna sürüklemiştir kişiyi.

Örneğin sevmişsin.

Birazcık çabalamışsın elde etmek için, fazlasıyla ağlamışsın,lakin olmayınca motivasyonun düşmüş.

''Zalim dünya,aslanı kediye boğdurur''diyerek ,hak etmediğin bir yaşantıyı bestelemişsin.

''Hayat sen ne çabuk harcadın beni?''diyerek yok olmayı arzulamışsın,yaşadıklarına anlam veremeyerek.

Kalbine AŞK gelmiş konuk olmuş;fakat zalim şahıs lakayık bir şekilde gülüp geçmiş,seni küçük düşürerek...

''Düşenin dostu olmaz'' diyerek hapsine girmişsin önyargılarının.

''Bu alemin insanları bana müsade''diyerek tüm yaşam gücünü kaybedercesine gülümsemişsin ölüme...

Gecelerce göğe değmiş ellerin,lakin yastığının altında görememişsin yıldızları sabah uyandığında.

Dalından kopmuş yaprak bir kere,luzum yok rüzgara diyerek pes etmişsin ilk seferde.

''Çilesi ölünce biter garibin''diyerek göz kırpmışsın toprağa.

''Yaşamak buysa eğer,bırak üstü kalsın''gibi pes etme ve veda havasında damar yorumlara balıklama dalmışsın.

Aslında istemezmisin tozu dumanı yutmak yerine,tozu dumana katmayı?::

 ''Sevdimmi tam severim,sildim mi bir kalemde silerim''Gönlünde yer yoksa fark etmez,ben ayakta da giderim,Bir kavanoz reçel elbet bunlarda geçer, sevene can feda sevmeyene elveda yada yar saçların lüle lüle,hadi sana güle güle''

Demelisin.

Yanii!!

Bence,

Öyle olmalı

Nacizane fikrim böyle...